آنچه در این مطلب می خوانیم:
سندروم گانسر، اولین بار در زندان دیده شد و به همین دلیل، به جنون زندانیان نیز معروف است. این بیماری و تشخیص آن برای اولین بار توسط زیگبرت گانسر در سال 1898 توصیف شد. در این بیماری، فرد برای دیده شدن، اقدام به ایجاد یک اختلال ساختگی در خود کرده و علائم اختلالات روانی جدی مانند اسکیزوفرنی را تقلید می کنند.
سندروم گانسر چیست؟
در سندروم گانسر، فرد باوجود سالم بودن، با هدف دیده شدن و مورد توجه قرار گرفتن، به عمد، وانمود به داشتن بیماری های روحی و جسمی می کند. این مشکل یک بیماری روانی پربحث است که چون، اولین بار در زندان دیده شد، به جنون زندانیان نیز معروف است. افراد دارای سندرم گانسر، معمولا به دنبال منافع شخصی مانند منفعت مالی نیستند و برای نیازی درونی برای دیده شدن، علائم بیماری های روانی مانند اسکیزوفرنی را تقلید می کنند. این افراد در قبال دریافت توجه از اطرافیان، حتی حاضرند آزمایشات و عمل های جراحی پر خطر را نیز انجام دهند. این مشکل که یک اختلال ساختگی مربوط به مشکلات عاطفی است، جزو دسته اختلالات روانی قرار می گیرد.
علائم سندروم گانسر
افراد دارای سندروم گانسر، معمولا در یک دوره کوتاه مدت، رفتارهایی مشابه رفتارهای عجیب در بیماری های روانی جدی را تجربه می کنند. این افراد معمولا گیج به نظر می رسند، اظهارنظرهای بی معنی می کنند و به توهماتی نظیر دیدن و شنیدن چیزهایی که وجود ندارد دچار هستند.
این افراد با علامت کلاسیک سندرم گانسر که vorbeireden نامیده می شود، مواجه می شوند. در این علامت، فرد به سوالات ساده، پاسخ های بی معنی می دهد. همچنین، ممکن است فرد دارای این مشکل، از داشتن مشکلات فیزیکی مانند ناتوانی در حرکت دادن یک قسمت از بدن که "فلج هیستریک" نامیده می شود، نیز بنالد. از دست دادن حافظه و فراموشی وقایع، ازجمله علائم شایع در حین دوره ها است.
علل سندروم گانسر
شناخت کمی از این اختلال غیرطبیعی وجود دارد اما اعتقاد بر این است که واکنشی در مقابل استرس شدید، عامل ایجاد این اختلال است. همچنین، ممکن است مشکلات جسمی مانند اعتیاد به الکل، ضربه به سر و سکته مغزی باعث بروز علائم این سندروم شوند. اکثر افراد مبتلا به این سندروم، دارای اختلالات شخصیتی زیر هستند:
- اختلال شخصیت ضد اجتماعی: اختلال شخصیت ضداجتماعی معمولا با ویژگی هایی نظیر رفتارهای غیرمسئولانه و پرخاشگرانه تعریف می شود که شامل بی اعتنایی نسبت به دیگران و ناتوانی در رعایت قوانین اجتماعی است. چنین افرادی معمولا جامعه ستیز و دارای بیماری روانی شناخته می شوند.
- اختلال شخصیت نمایشی: عزت نفس افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، معمولا برخاسته از تائید دیگران است و به احساس ارزشمندی حقیقی، وابسته نیستند. چنین افرادی تمایل زیادی به جلب توجه دارند و برای دست یابی به آن به انجام رفتارهای نامناسب و نمایشی می پردازند.
سندروم گانسر بسیار نادر است و در مردان بیش از زنان رواج دارد. این سندروم معمولا در اواخر نوجوانی و اوایل جوانی بروز پیدا می کند.
نحوه تشخیص سندروم گانسر
تشخیص سندروم گانسر، برای پزشکان چالش بزرگی است. آنها باید در ابتدا، احتمال بروز هرگونه مشکل جسمانی مانند سکته مغزی، ضربه به سر را در نظر گرفته و داشتن آن در بیمار را رد کنند. آنها همچنین باید سایر شرایط روانی که می توانند علت یا علامت بروز یک مشکل باشند را نقض کنند.
درصورتیکه بیکار هیچ مشکل جسمی نداشته باشد، او را نزد روانشناس، روان پزشک یا متخصص سلامت روان که برای تشخیص و درمان بیماری های روانی، مورد آموزش قرار گرفته اند، ارجاع می دهند. روانشناسان و پزشکان با استفاده از مصاحبه ها و ابزارهای خاص، مشکلات روانی بیمار را ارزیابی می کنند.
زمانیکه احتمال ابتلا به بیماری های ذهنی و جسمی رد شد، پزشکان مبنای تشخیص خود را براساس استفاده از ابزارهای خاص و رفتارها و نگرش های فرد، قرار می دهند.
روش درمان سندروم گانسر چگونه است؟
اطلاع از چگونگی درمان و رفع علائم سندروم گانسر دشوار است، زیرا، افراد مبتلا به سندروم گانسر اغلب به جعل علائم بیماری می پردازند و این علائم جعلی نه فقط در پاسخ به حوادث استرس زا، بلکه به دلیل ناتوانی در مقابله موثر با عوامل استرس زا بروز پیدا می کنند. روان درمانی حمایتی (نوعی از مشاوره) و نظارت بر امنیت و بازگشت علائم، اصلی ترین درمان های سندروم گانسر هستند. در درمان این سندروم، معمولا از دارو استفاده نمی شود مگر اینکه شخص به طور همزمان، به افسردگی، اضطراب و روان پریشی نیز دچار باشد.
به طورکلی، پیش بینی زمان رفع علائم سندروم گانسر دشوار بوده و موفقیت درمان آن، عمیقا وابسته به دانستن این سوال است که آیا علائم در پاسخ به حادثه استرسی بصورت ناگهان بروز کرده اند یا دارای الگوی بلند مدتی بوده اند. متاسفانه تاکنون، هیچ روش شناخته شده ای برای پیشگیری از این بیماری و اختلال به وجود نیامده است. اما با شناسایی به موقع، تاحدودی می توان آن را رفع کرد. داروبین توصیه می کند که اگر در اطرافیان و دوستان خود، احتمال می دهید که شخص به صورت ساختگی اقدام به تقلید بیماری می کند، با استفاده از راهنمایی های روانشناس، به او کمک کنید.
