روشهای مختلف درمان بیماری پارکینسون

درباره درمان دارویی پارکینسون میخوانیم:

• انواع روشهای درمانی پارکینسون
• داروهای متداول برای بیماری پارکینسون
• دستورالعمل­های دارویی برای بیماران مبتلا به پارکینسون
• با مصرف داروها در امان باشید

در سال­های اخیر تغییرات بسیاری در درمان بیماری پارکیسون صورت گرفته است. امروزه دانشمندان داروهای جدید را کشف کرده و دیدگاه بهتری درمورد نحوه استفاده از درمان­های قدیمی پیدا کرده­اند و این موارد سبب ایجاد تغییرات بزرگی در روند زندگی بیماران شده است. علائم بسیاری از بیماران با مصرف دارو کاهش پیدا می­کند. اما در صورت مقاومت به دارو، جراحی توصیه می­شود.

داروهایی که در اوایل تشخیص بیماری مصرف می­کنید تأثیر بسزایی در شکل گیری وضعیت شما در طول مدت بیماری دارد. بنابراین به یک متخصص مغز و اعصاب برای درمان موثر مراجعه کنید.

این محتوا حاوی مطالب تخصصی است. به هیچ عنوان دارویی برای پارکینسون بدون نظر پزشک مصرف نکنید. عواقب استفاده از این اطلاعات بر عهده داروبین نمیباشد.

روشهای مختلف درمان پارکینسون

برای بیماری پارکینسون روشهای درمانی مختلفی وجود دارد. روشها میتواند در طیف روشهای تهاجی مانند عمل جراحی یا تحریک عمقی مغز تا روشهایی مانند تصویر سازی ذهنی که روشی کاملا غیر تهاجمی است قرار گیرند. داروبین بروزترین اطلاعات را برای بیماری پارکینسون در اختیار هموطنان عزیز قزاز دارده است. در ادامه این مطلب که با محوریت داروهای درمان پارکینسون است به سایر روشهای درمانی نیز اشاره خواهیم کرد.

درمان با تصویر سازی ذهنی

یکی از روشهای غیر تهاجمی در درمان پارکینسون روش تصویرسازی ذهنی است. این روش که برپایه این نظریه استوار است که استرس و اضطراب میتواند تا حد زیادی علائم پارکینسون را کاهش دهد، سعی دارد تا فرد را به آرامش ذهنی برساند.

درمان پارکینسون با تحریک عمقی مغز

تحریک عمقی مغز میتواند به عنوان روشی برای کاهش علائم پارکینسون به کار رود. این روش که نوعی عمل جراحی بر روی مغز است با استفاده از پالسهای الکتریکی، نارسایی های مربوط به نرون ها و سیستم عصبی مغز را که مربوط به دریافت و ارسال اطلاعات است، کاهش میدهد.

جدیدترین داروهای درمان پارکینسون

لوودوپا و کاربی دوپا لوودوپا که ال دوپا هم نامیده می­شود معمول­ترین داروی تجویز شده برای درمان پارکینسون است. این دارو علائم بیماری مانند سخت حرکت کردن و سفتی بدن را کنترل می­کند.

مغز شما لوودوپا را به دوپامین تبدیل می­کند. مغز از دوپامین برای ارسال سیگنال حرکتی استفاده می­کند. در بیماران مبتلا به پارکینسون دوپامین به مقدار کافی وجود ندارد.

 ترکیبی از لوودوپا و کاربی دوپا یکی از داروهای مورد استفاده در پارکینسون است. کاربی دوپا به عمکرد بهتر لوودپا کمک می­کند. بنابراین دوز مصرفی لوودوپا می­تواند کاهش یابد. به این ترتیب عوارض وابسته به دوز لوودوپا مانند تهوع، استفراغ و ضربان نامنظم قلب کاهش می­یابد. سینمت در مقایسه با سایر داروهای مورد استفاده در این بیماری کمترین عوارض کوتاه مدت را دارد. اما مصرف بلند مدت آن ممکن است منجر به بروز عوارضی مانند حرکت غیراختیاری شود.

پودر استنشاقی لوودپوا و قرص استرادفیلیندر زمان­ بین مصرف دوزهای لوودوپا یا کاربی دوپا که علائم بروز پیدا می­کنند، مصرف می­شود.

افرادی که به مدت 3 تا 5 سال از لوودوپا استفاده می­کنند به مرور عوارضی مانند بی­قراری، گیجی و یا حرکات غیرارادی پس از مصرف دارو را تجربه خواهند کرد. تغییر در مقدار و یا زمان مصرف دوز می­تواند از بروز این عواض جلوگیری کند.

داروهای سافینامید به افرادی تجویز می­شود که پس از دوره کنترل علائم پس از مصرف لوودوپا و کاربی دوپا علائم بیماری را نشان می­دهند. مطلعات نشان می­دهد که افزودن این دارو به داروهای مصرفی سبب کاهش و یا از بین رفتن علائم برای مدت زمان بیشتر خواهد شد. عوارض جانبی معمول شامل اختلال در خواب، تهوع، افتادن و حرکات غیرارادی و غیرقابل کنترل است.

اگونیست­های دوپامین. این داروها مانند دوپامین در مغز عمل می­کنند. شامل پرامیپگزولف روتیگوتین و روپینیرول خواهد بود. می­توانید این داروها را به تنهایی و یا همراه با سینمت مصرف کنید. برخی از پزشکان در ابتدا اگونیست دوپامین را تجویز می­کنند و سپس در صورت وجود علائم غیر قابل کنترل، داروی لوودوپا را اضافه می­کنند.

اگونیست دوپامین خطرات مشابه مصرف طولانی مدت لوودوپا را ندارد. بنابراین معمولا اولین گزینه درمانی برای بیماری پارکینسون است. با این حال مصرف کوتاه مدت این داروها با عوارضی مانند تهوع، استفراغ، سرگیجه، سردرد، حساسیت به نور، گیجی و توهم همراه خواهد بود.

امانتیدین برای درمان بیماران مبتلا به پارکینسون خفیف مفید است.

این دارو با افزایش میزان دوپامین در مغز عمل کرده و علائم بیماری را کاهش می­دهد. مطالعات اخیر نشان می­دهند که داروی حرکات غیرارادی ناشی از مصرف لوودوپا را کاهش می دهد. اما با این حال با عوارضی ماند گیجی و مشکل حافطه همراه خواهد بود.

داروهای آنتی کولینرژیک مانند بنزتروپین  و تری هگزیفنیدیل. این داروها تعادل بین دو ماده شیمیایی مغز یعنی دوپامین و استیل کولین را به حالت طبیعی برمی­گردانند و سبب کاهش لرزش و سفتی عضلات در بیماران خواهند شد. اما با این حال این داروها اثرات مخربی بر حافظه و تفکر به خصوص در افراد پیر خواهند داشت. به همین دلیل امروزه پزشکان کمتر از این دارو استفاده می­کنند.

مهارکننده­های Mao-B مانند سلژیلین و رازاگلین. این داروها مواد شیمیایی مخرب دوپامین در مغز را مسدود کرده  و به این ترتیب به عملکرد بهتر مغز کمک می­کنند. برخی شواهد نشان می­دهند که سلژیلین پیشرفت بیماری­های مغزی را به خصوص در مراحل اولیه آن کاهش می­دهند. عوارض این دارو شامل تهوع، سرگیجه، خستگی و درد معده می­باشد.

مطالعات حیوانی نشان می­دهد رازاگلین در کند شدن روند پیشرفت بیماری نقش دارد. عوارض جانبی آن شامل سردرد، درد مفاصل، سوء هاضمه و افسردگی می­باشد.

مهارکننده­های COMT مانند انتاکاپوناپی کاپون، و تولکاپون. پس از مصرف داروی لوودوپا نوعی ماده شیمیایی موجود در بدن تحت عنوان COMT بخش از دارو را غیر فعال می­کند. داروهای مهارکننده­COMT با مسدود کردنCOMT سبب استفاده موثرتر از لوودوپا و کاهش علائم خواهد شد.

لیست داروهای پارکینسون

داروبین  تقریبا اطلاعات تمام داروهای موجود برای تمام بیماری ها از جمله پارکینسون را گردآوری کرده است. برای آنکه اطلاعات را بدست آردید اینجا کلیک کنید. نکته بسیار مهمی در این لیست وجود دارد و آن اینکه اطلاعات صرفا برای افزایش آگاهی افراد ارائه شده است و هرگونه استفاده خودسرانه میتواند عواقب بسیار ناگواری داشته باشد. بنابراین هرگز و به هیچ عنوان بدون تجویز پزشک اقدام به درمان پارکینسون نکنید.

نحوه مصرف داروها برای بیماری پارکینسون

بهترین ترکیب دارویی برای درمان بیماری پارکینسون وجود ندارد. شما باید روش­های درمانی مختلف را امتحان کنید تا بهترین دارو برای شما انتخاب شود. با این حال برخی دستورالعمل­های عمومی برای این بیماری وجود دارد. از پزشک خود درمورد نکته خاص مرتبط با درمان سوالاتی بپرسید.

• قرص و یا کپسول را بدون دستور پزشک ترک نکنید.
• روزانه 6 تا 10 لیوان آب بنوشید.
• فعالیت فیزیکی و ورزش به هضم و جذب بهتر دارو کمک می­کند.
• اسم داروها و روش مصرف آن­ها را بدانید. نوع و برند دارو، دوز و عوارض ممکن را بشناسید. لیستی از این موارد را همراه خود داشته باشید.
• داروها را دقیقا به همان شیوه­ای که پزشک تجویز می­کند مصرف کنید.
• داروها را بدون مشورت با پزشک متوقف نکرده و یا تغییر ندهید. حتی اگر حالتان خوب است شما نیاز به مصرف دارو دارید. در صورت قطع ناگهانی، علائم شما بدتر خواهد شد.
• برای مصرف دارو برنامه روتین داشته باشید. آن­ها را در ساعت مشخص در روز استفاده کنید. در صورت نیاز برای یادآوری زنگ ساعت خود را فعال کنید.
• جدول مصرف دارو داشته باشید و پس از استفاده هر دارو علامت بزنید.
• اگر مصرف یک دوز از دارو را فراموش کردید، مضطرب نشوید و آن را بلافاصله پس از یادآوری مصرف کنید. اما اگر نزدیک به زمان مصرف دوز بعدی بود آن را بدون دو برابر کردن دوز، استفاده کنید.
• داروهای تاریخ مصرف گذشته مصرف نکنید. با پیروی از دستورالعمل­های روی برچسب دارو یا برگه اطلاعات بیمار آنها را دور بریزید یا در مورد نحوه دفع آن­ها با داروساز خود مشورت کنید.
• برخی از داروها باید در محیط خشک بدون رطوبت نگهداری شوند. مگر این­که پزشک و یا داروساز به شما بگویند باید در یخچال نگهداری شوند.
• داروهای خود را با دیگران به اشتراک نگذارید.
• در زمان سفر و یا زمانی که دور از خانه هستید داروهای خود را به همراه داشته باشید.
• قبل از اتمام دارو، بسته داروی خود را دوباره پر کنید. حداقل 48 ساعت قبل از تمام شدن دارو با داروخانه تماس بگیرید. اگر برای مراجعه به داروخانه مشکل دارید، به پزشک خود اطلاع دهید. مددکار اجتماعی به شما کمک می­کند.

بهترین روش مصرف داروها چیست

• برچسب داروها را با دقت بخوانید.
• در مورد تمام داروها و مکمل­های مورد مصرف خود با مراقب سلامت صحبت کنید.
• تمام داروها و غذاهایی که به آن آلرژی دارید را بشناسید.
• تمام عوارض بالقوه داروهای مورد استفاده خود را بشناسید. بیشتر واکنش­ها زمانی که چیزی می­خورید شروع می­شوند اما همیشه این اتفاق نمی­افتد. ممکن است برخی از واکنش­ها تاخیری باشند و یا پس از افزودن داروی جدید شروع شوند. در صورت بروز واکنش غیرطبیعی با پزشک خود صحبت کنید.
• تا حد امکان همه داروهای نسخه خود را از یک داروخانه تهیه کنید داروساز تا درصورت وجود واکنش بین داروها آن را به شما اطلاع دهد..
• می­توانید از روش­های آنلاین برای فهمیدن تداخل داروها استفاده کنید.

باید بدانید که پزشک چه دارویی را تجویز کرده است. هرچه اطلاعات بیشتری در مورد داروها و نحوه عملکرد آنها داشته باشید، کنترل علائم آسان­تر خواهد بود. پزشک برنامه دارویی خاص شما را تهیه می­کند. در مورد انتظاراتی که از درمان دارید صحبت کنید تا متوجه روند درمان خود شوید.